Ik hou niet zo van storm.
Of het komt door die ene keer dat onze trampoline besloot om het luchtruim te kiezen, waarbij hij dwars door de tuinkas net tot stilstand kwam voor de auto van de buurman, of dat ik tegen wind in fietsen niet leuk vind, ik ben niet dol op storm of harde wind.
Het geluid van storm vind ik ook bijna angstaanjagend. Het beukende geluid, het hoge gieren, het geluid van hard zwiepende takken of de regendruppels die als zwepen op de ramen slaan, de wind is een veroorzaker van flink wat geluid! En dat is bij mij niet echt favoriet.
Op zichzelf is wind een luchtverplaatsing. Technisch eenvoudig uit te leggen, vast te leggen op interessante weerkaarten en te meten met molentjes en te zien aan vlug draaiende wieken.
Ik kwam op de dijken langs de kust eens een koppel oosterburen tegen; “Holland ohne wind, ist kein Holland.” En zo is het maar net 😉 Het hoort erbij en heeft ons als land geen windeieren gelegd…
Toch blijft het interessant. Geluid kan een emotie oproepen.
Het zachte ruisen van de zee op een warme zomerdag, een zingende voorjaarsvogel na een lange koude winter. Spelende kinderen in de koelte van de namiddag, mensen die hardop lachen om leuke grappen, een knetterend haardvuurtje op een koude avond, dat zijn mijn lievelingsgeluiden.
Schepper van geluid
Toen God de hemel en aarde schiep met alles wat daarop is, schiep Hij ook geluid. De Schepper van hemel en aarde heeft erover nagedacht hoe het moet klinken als een zwaan opstijgt, hoe de bladeren ruisen en hoe een lammetje zijn moeder roept.
In het begin was er niets. Niets…
In de ruimte is geen geluid, het is namelijk een vacuüm. Doodse stilte was het.
God schiep, Hij sprak. Het eerste geluid op aarde was Zijn Stem!
Hoe zou dat geklonken hebben? Als een dreunende, beukende, rollende donderstem. Harde woorden die je buik doen trillen en je trommelvliezen doen tuten! Of, toch anders?
Elia kan het weten. In 1 Koningen 19 lezen we zijn “aftermath”, en hij is afgemat. Wat zal Elia moe zijn. Hij is net in de grootste machtsmeting tussen de baälpriesters en God geweest. Hij heeft God met vlag en wimpel zien overwinnen, heeft eigenhandig honderden priesters omgelegd en zit nu uitgeblust in de woestijn. En dat is nog niet alles, hij wordt met de dood bedreigd en is super bang!
En God, die weet dat ook. Hij ziet Elia. De man met een boodschap, de man met een Stem op aarde die zo krachtig is.
Wat doet u hier, Elia?
Elia heeft zich verstopt in een rots. Hij is moe, bang en eenzaam.
Zijn schuilplaats is een grot, in een rots. Koud, donker, vochtig en geïsoleerd. Niet echt een plek waar je lekker tot rust kan komen. Maar Elia kan niet anders, deze plek, daar zal hij niet gevonden worden, daar kan hij even op adem komen. En stiekem hoopt Elia dat dit de plek zal worden waar hij zal sterven.
Dan verschijnt God aan Elia: “wat doet u hier Elia?”
Elia begint een goed pleidooi, dat hij zo hard gewerkt heeft, dat iedereen dood is, dat hij helemaal alleen is en dat ze hem willen vermoorden.
Ik vind het een goed verhaal.
Van mij zou Elia zo een enkeltje hemel aangeboden krijgen. Maar God ziet dat anders en roept Elia naar buiten.
Buiten, de plek uit de schuilplaats. De plek waar hij zichtbaar is en zomaar gepakt en gedood kan worden.
Ben jij weleens bang geweest, echt bang? Jezelf verstoppen is dan je instinct. Niemand die me ziet, niemand die me wat kan doen. Een schuilplaats net als die van Elia. Helemaal even weg van deze wereld, helemaal alleen…
Maar weet je dat als je een kind van God bent dat je een opdracht hebt? Een grote opdracht als Elia, of een kleine opdracht, dat maakt niet uit. God roept je vanuit je veilige schuilplaatsje.
“( …..jouw naam…. ), wat doe je hier?”
Je hebt vast een heel goed verhaal waarom je verstopt zit. Dat het leven zwaar is, de mensen gemeen zijn en je God niet ziet.
Ik begrijp het, weet je dat God het ook begrijpt? Hij ziet je, echt waar!
Maar je bent te mooi en te kostbaar om zo verstopt te blijven zitten.
Kom naar buiten
“Kom naar buiten en kom voor Mij staan,” zegt God tegen Elia.
Het is geen vraag, het is geen uitnodiging, het is een opdracht.
Wat zal Elia stijf geweest zijn van dat liggen in een vochtige koude grot. Langzaam staat hij op, hij zal er vast niet zoveel zin in hebben gehad om uit zijn schuilplaats te komen. Voetje voor voetje klimt hij naar de uitgang van de grot, op weg om voor God te verschijnen.
En dan, voor God er is, begint het me toch een partij te stormen!
Nou, daar zijn de stormen waar ik eerder over schreef zuchtjes wind bij.
De storm op de berg waar Elia staat is bizar. De bergen splijten en rotsen waaien in stukken!
Windkracht 150 denk ik..
Hoe zou dat geklonken hebben? Het splijten van een berg, dreunen, kraken, schuren en dan de huilende wind erbij. Wat een kracht!
Maar God? Hij is niet in de storm.
Vervolgens komt er een aardbeving.
Ik heb er nog nooit één meegemaakt, maar wat zal dat een enorme impact hebben. De knieën van Elia trillen, zijn zicht is schokkerig. De berg trilt mee met het diepe dreunen van de trillende aardkorst. Uitzonderlijk kabaal!
Maar God? Hij is niet in de aardbeving.
Dan komt er een vuur.
Dit was vast geen lucifer vuurtje.
Dit was een fik! Vuur kan enorm veel herrie maken. Wanneer het zuurstof vindt, “vreet” het als het ware om zich heen met stotende, grommende, bijna blaffende geluiden. Vuur is heftig, alles verterend, ontzagwekkend!
Maar God? Hij is niet in het vuur.
Oorverdovende stilte
En dan. Dan wordt het stil.
Elia hoort het suizen van een zachte stilte.
Een zachte stilte, zo verwoordt de Bijbel de aanwezigheid van God.
Hoe zal dat geklonken hebben?
Zal het klinken als het zachte ademhalen van een pasgeboren baby die op je borst ligt te slapen? Of als de regelmatige ademhaling van je geliefde?
Het suizen van de zachte stilte moet oorverdovend zijn geweest voor Elia. Hij slaat snel zijn mantel voor zijn gezicht.. Daar is God. In Zijn volle glorie.
Ik denk dat de zachte stilte van God oorverdovend is. Het is als een geluid wat niet van deze wereld is. Het overstemt al het grote natuurgeweld dat wij kennen.
Zijn stilte blaast je omver, doet je knieën knikken en is warmer dan wat ook ter wereld.
De zachte stilte van God is eerder op aarde geweest. Toen Hij leven sprak tijdens de schepping. Maar ook toen Adam en Eva in de avondkoelte wandelden, hoorden ze God aankomen, in een zachte stilte.
De hof is gesloten, de geuren van Eden vervaagden uit de herinneringen en het geluid van God verstomde door begeerte. Maar Zijn zachte stilte is nooit weg geweest.
Natuurgeweld
Waarom heeft God al dit natuurgeweld aan Elia laten zien? Waarom ging dat voor de komst van de grote Koning uit? Dat vroeg ik mij ook af.
Voordat Elia in de rots aankwam, heeft God zich kenbaar gemaakt aan het hele volk! Kwam Hij met vuur uit de hemel om het offer aan te steken! Kwam Hij met kracht en ontzag! En toch, toch lijkt het Elia niet te overtuigen dat God zo almachtig is. Of is het wat anders?
De zachte stilte van God is scheppend. Wanneer zachte stilte er is, schieten bomen de grond uit, komt land uit de zee tevoorschijn, rijzen bergen op en blaast het levensadem in de mens.
Ken jij de oorverdovende zachte stilte van Gods aanwezigheid? Ik denk dat we die pas ten volle zullen ervaren wanneer we in het nieuwe Jeruzalem zijn, maar wanneer ik een aanbiddingslied luister en ondertussen naar de vogels in de tuin kijk, voel ik door Zijn Geest Zijn aanwezigheid zo dichtbij. Scheppend, vernieuwend en verfrissend. Een nieuwe schepping!
Door deze scheppende, herstellende ontmoeting met God heeft Elia een verandering en een rust meegemaakt die alle verstand te boven gaat. Hier kunnen dagen aan ontspanning, podcasts, geleide natuurwandelingen en ademhalingsoefeningen niet aan tippen. Een ontmoeting met God en het ervaren van Zijn rust is niet te evenaren!
“Wat doe je hier?”
Dan begint God te spreken: “Elia, wat doet u hier?”
Het is de tweede keer dat God deze vraag aan Elia stelt.
En weer mag Elia zijn verhaal doen aan God.
God hoort het, God weet het.
God geeft Elia meteen een nieuwe opdracht, hij moet twee koningen en zijn eigen opvolger zalven. En voor de eenzaamheid die Elia ervaart? God zegt; “Ik heb 7.000 mensen overgelaten die niet voor de afgod hebben geknield”. Deze mensen zijn er om Elia op te wachten en als vriend te omarmen.
Elia voelde zich alleen, moe en bang. Nu heeft hij God zelf mogen ontmoeten in Zijn oorverdovende stilte. Vernieuwd, bekrachtigd, met een nieuwe levensadem op zak en de wetenschap dat er 7000 andere gelovigen op hem wachten, gaat hij weer op pad. Volgzaam op de Weg van God.
Ik heb hiervan geleerd dat je best wel even in de put mag zitten. Maar: Als God je roept, kom je naar buiten, ga je voor Hem staan net zoals Elia en verwacht je dat Hij met zijn zachte stilte jou zal laten zien wie Hij is!
Een God van kracht, een God van troost, een God die je een opdracht geeft.
Ben jij er klaar voor om Gods oorverdovende stilte te ervaren in je leven?
Wees gewaarschuwd, als je Hem ontmoet zal niets meer hetzelfde blijven, maar het wordt beter, mooier en krachtiger dan je ooit had durven dromen.
